“Ik kan vol overtuiging zeggen dat ik dit weekend niet had willen missen!! Wat een stel mooie mensen heb ik mogen leren kennen.”
“Van jullie heb ik dit weekend geleerd om me minder te schamen en vaker gebruik te maken van hulp en hulpmiddelen. Ik wil het vaak zelfstandig blijven doen, ook al kost me dat véél energie.”
“Wat was het een fijn weekend. Bedankt voor alles … Ook de lieve woorden, het troosten en jullie medeleven, toppertjes zijn jullie.”
“Het was weer een supergezellig weekend en wat hebben we het getroffen met het fantastische weer!! Alle verzorgers bedankt voor de hele goede zorgen. MS-Express hartelijk dank voor de super organisatie! Het was allemaal weer tot in de puntjes verzorgd! Top! Tot volgend jaar allemaal!”
“Hebben jullie ook nog steeds een glimlach op jullie gezicht? Ik kan niet meer stoppen met grijnzen na dit fantastische weekend. Wat zijn jullie toch bijzondere mensen.”
“Zo’n weekend geeft me een BOOST voor de rest van het jaar!”
“Iedereen bedankt dat ik dit heerlijke weekend met warmte, lachen, soms her en der eens tranen, weer met jullie heb mogen meemaken! Nu … nagenieten.”
“Wat een fijne MenSen zijn jullie. Blij dat ik jullie weer heb mogen meemaken. Wat heb ik genoten.”
“Ben weer thuis na een geweldig weekend. Ik ging voor de eerste keer mee en heb er zeker geen spijt van. Het team is geweldig! Als ik zie met hoeveel liefde ze MenSen verzorgen die het nodig hebben … dan kan ik alleen maar zeggen ‘Petje af!!!!’ Dit zijn jonge mensen met een gouden randje.”
“Volgend jaar ga ik zeker weer mee want je bent vanaf het eerste moment dat je binnenkomt al in de groep opgenomen. Het is net een grote vriendengroep die elkaar al jaren kent, zelfs als je voor de eerste keer komt.”
Een eerste keer in Lemele
Voor de eerste keer een heel weekend mee naar Lemele, daar waar altijd hoog over wordt opgegeven door de ervaringsdeskundigen die er jaarlijks komen. Ik had er veel over gehoord en het jaar ervoor al sfeer en lekker eten van de barbecue mogen proeven. Dus dit jaar maar de hele sprong in het diepe gewaagd.
Al vanaf de eerste minuut had ik geen spijt van mijn keuze. De sfeer was goed en vooral warm. De contacten met alle bezoekers en vrijwilligers verliepen zó als vanzelf, dat ik me meteen thuis voelde en niet een vreemde eend in de bijt. De herkenning, aan één woord genoeg hebben bij elkaar was en is zo fijn om te ondervinden als ervaringsdeskundigen onder elkaar.
Daar waar je in het dagelijkse leven, hoe onbedoeld ook, soms tegen een muur van onbegrip oploopt, is het een verademing om het gesprek aan te gaan met mensen die weten hoe het voelt. Hoe het voelt om de grip op je lijf kwijt te raken en daardoor ook een deel van je oude, vertrouwde leven. Hoe het voelt om dat stuk los te laten en die zoektocht aan te gaan om er iets anders voor in de plaats te zetten. Hoe accepteren een woord is, dat gemakkelijk over de lippen komt, maar moeilijk kan zijn om in daden om te zetten. Mensen, die gewoon weten hoe het voelt.
Het waren drie dagen van een warm bad, waar ik dankbaar in heb plaatsgenomen. Ik heb lijf en leden, maar vooral mijn hoofd voorzien van positieve energie, die ik weer mee kan nemen in de hobbels die er nog te wachten staan. Graag kom ik over een jaar terug, om mezelf weer op te laden en me laten verwarmen met alle mooie gesprekken.
Een eerste keer in Hoogeloon
Inmiddels is het alweer bijna twee weken geleden dat ik mijn spullen pakte om voor de eerste keer naar Hoogeloon te gaan. Spannend, wie ga ik ontmoeten, wat zal ik ervan vinden. John kwam mij thuis ophalen en samen met Beverly en Marina zijn wij naar Hoogeloon gereden. Na vele files en regelmatige plas-stops dan eindelijk aangekomen.
De meeste nieuwe MS-vrienden en -vriendinnen waren al gearriveerd dus tijd om even handjes te schudden. Moet zeggen dat ik best wel moest wennen: al die nieuwe MenSen, al die gezichten en de diversiteit aan hulpmiddelen die ik zag. Na het diner, waarbij ik volop met mijn kamergenote Miriam gekletst heb, ben ik lekker vroeg mijn mandje ingegaan. Moet bekennen dat ik eigenlijk best wel graag naar huis wilde. Het idee om de rest van de dagen aan een tuintafel te zitten vond ik niet heel erg aantrekkelijk.
Na lekker geslapen te hebben (ik miste mijn man maar niet zijn gesnurk :D) lag er een mooie nieuwe dag voor mij. Fietsen met ondersteuning … dat stond mij wel aan! Samen met Miriam, die haar rolstoel met handbike bij zich had, zijn wij de omgeving gaan verkennen. Heerlijk, we hebben ervan genoten!
De rest van de dag niet veel bijzonders gedaan. Lekker rustig aan en dat beviel mij wel. ’s Avonds de vogelshow. Wauw, dat was mooi zeg! Rest van de avond lekker wat wijntjes weggepimpeld en met jan en alleman bijgekletst. Dat het item MS niet bovenaan de bespreeklijst stond, beviel mij wel! Opzienbarend te zien dat zo velen die al zo veel verder in het ziekteproces zijn, toch zo positief in het leven staan. Leermomentje voor me! Het leven staat inderdaad niet stil bij MS.
Vol met alle indrukken en vermoeid van het fietsen lekker bijtijds naar bedje gegaan. Wederom een heerlijke nacht gehad (echt lekker hoor, even geen gesnurk :D). Zondag na het ontbijt weer lekker de fiets gepakt. Ook Jan, Beverly en Wendy zijn ditmaal meegegaan. Vol met de diverse elektronische ondersteuningen zijn wij toch al gauw een paar uren op pad geweest.
Na terugkomst: lekkere bbq! Dat de ballonvaart aan mijn neus voorbijging vond ik helemaal niet erg. Ik sta liever met mijn voetjes aan de grond. Was erg leuk om met iedereen bij te praten. Nadat een groot deel na de bbq huiswaarts was gekeerd, hebben wij met een aantal overblijvers nog gezellig bij het kampvuur gezeten. Ook de laatste nacht heerlijk geslapen, de volgende dag was het weer koffer inpakken om huiswaarts te gaan.
Het waren drie leuke dagen met veel ruimte voor rust en ontspanning en voor wie er zin in had ook inspanning. Heb veel indrukken opgedaan en vond het op z’n tijd best confronterend. Maar ik weet het zeker: volgend jaar ben ik weer van de partij.
